GİTME

Sen gittiğinde,  

sonbahar tüm hüznü ile çöker omuzlarımın üstüne..  

Yapraklar sararır birden bire, 

dökülürlü omuzlarımdan kırık kalbimin 

derinliklerine. 

Yabancı dilde söylenen bir tangonun 

anlaşılır hisleri 

ele geçirir ruhumu, 

sessizce... 

Omuzlarıma doğru, uçurumlara kendimi feda ederim.  

Göz yaşlarımın umutsuz direnişinde 

seninle birlikte sensiz 

sonsuzluğa düşerim. 

Pencereler kapatır göz kapaklarımın önünü. 

Gözlerim duymaz olur. 

Sesin zaten görülmez... 

Oysa sen yankılanırsın uzaklardan

kopup gelen yüzünün izinde.. 

Beni bana taşıyan bin bir türlü aşk tarifinde... 

Bir koku hediye kalır sen gittiğinde... 

Sensizlik kokusu kaplar evleri, sokakları, 

bu umutsuz, 

bu terkedilmiş, 

bu ürkek şehrin 

şu yalnızlık havasını. 

Yanımdan geçen 

her kadının

 kokusu sensizliği taşır bana. 

Sensizlik ağırdır,

sensizlik uzundur, 

sensizlik zordur. 

Sokaklar boş, 

sözler boş, 

şehir boş, 

her şey boşalır... 

Bir sessizlik çöker artık ihtiyar 

adımlarıma. 

Gençlik ağır gelir sensizlik sınırlarında. 

Gemiler vardır sana doğru gelen, 

trenler, uçaklar, arabalar... 

Bir de 'ah bir çalsa..' dediğim telefonlar...

Sesinin o sarı hasreti.Uzaktan kopup gelmesini beklediğim  

o bir çift sözün hasreti. 

'seni seviyorum' 

dediğin o sessizliklerin hasreti... 

Ağzından çıkan her 

kelimenin pastel rengini özlerim, 

omuzlarının utangaç duruşunu, 

soğuk havalarda hoyratça ellerini tutuşumu. 

seni özlerim, 

sensiz sessizliğimde. 

Sen gittiğinde, durur zaman.

Güneş, ay, bulutlar öylece durur. 

Dalgalar durur, 

rüzgarlar durur, 

insanlar durur. 

Ben durmam.  

ben seni özlerim.  

Durmadan, 

bıkmadan, 

usanmadan 

döneceğin günü beklerim. 

Bulutlara takılırım... 

Cüneyt Özdemir